سامانه های کشت روباز، استخرهای کم عمق پرورش جلبک ها هستند. حوضچه ها به دلیل نیاز جلبک ها به نور، کم عمق انتخاب می شوند و نور تنها تا عمق مشخصی نفوذ پذیر است. حوضچه ها به گونه ای مستمر تحت تاثیر دی اکسید کربن و مواد مغذی قرار می گیرند. مواد مغذی معمولا از طریق روانآب های موجود در نواحی مجاور تامین می شود. آب موجود در حوضچه به طور مداوم از طریق پاروهایی جابه جا می شود تا ریزجلبک ها در آب معلق بمانند. بزرگترین مزیت سامانه های کشت باز سادگی و ارزان بودن این روش است ولی از طرف دیگر معایب متعددی وجود دارد. آب موجود در سامانه های باز چون از آب روانآب ها مثل دریاچه ها تامین میشود دارای انواع عناصر غیر ضروری، سایر میکرواورگانیسم ها و حتی باکتری ها است. کنترل خاصی در میزان نور و درجه حرارت وجود ندارد، میزان تولید وابسته به محل جغرافیایی حوضچه است و معمولا تولید به فصول گرم محدود می شود.